mei 2022 
Mokken (column)

Mokken
Aan de overkant van de tafel zie ik Dolf worstelen. Zijn arm wil niet verder omhoog. De mok die hij vasthoudt, lijkt een minischip in nood. De koffie klotst net niet over de rand. Dolf zijn gezicht staat op oorlog. 'Wat een ellende!', hoor ik.
'Zal ik u hel...?' vraag ik. 'Nee! Ik zal me never nooit laten voeren, dat verrek ik!' We zwijgen. Ik snap hem. Waarom ik nu weer zo snel moest aanbieden om te helpen, snap ik níet.

Dolf vertelt over zijn arbeidsleven. Als zelfstandig ondernemer in de bouw heeft hij altijd alles zelf geregeld en zelf gedaan. Alles. Tot het eind toe. 'Dus ja, nu het opeens over het eind van mijn leven gaat, wil ik natuurlijk ook alles zelf doen. Zo lang mogelijk. Alleen: het lukt eigenlijk nu al niet meer goed. Het gaat opeens zo snel.'

Hij draait wat met zijn mok. Heen en terug. Heen en terug. 'Lastig als je in je hoofd nog alles kunt, maar je lichaam doet iets anders.', zeg ik. 'Precies, het klopt niet meer. En dan moet ik het doen met wat ik nog wél kan. Wat een cliché, maar zo is het.' Zijn mok krijgt een flinke zet. De koffie slaat alsnog overboord. En alsof het huiskamer-hoofdstuk daarmee afgesloten is, zegt hij: 'Wil je me naar de lift brengen, ik wil naar mijn kamer.' Alle woorden die ik nu bedenk om te zeggen, slaan nergens op. Behalve: 'Oké Dolf, doe ik!'

Ik rol Dolf naar de hal. Stil gespt hij de gordel van de stoel van de traplift vast en hij rommelt ongeduldig met een knopje op de stoelleuning. Ineens kleurt dat dingetje rood en de stoellift komt in beweging. 'Kijk, dit kan ik nog wél!', hoor ik hem denken. Zijn glimlach richting mij verraadt dat hij blij is dat hij de lift zelf omhoog weet te krijgen!

Als Dolf comfortabel op bed ligt, kijkt-ie me schuin aan. 'Wil je de televisie nog effe wat naar mij toe draaien?' Ik doe wat Dolf vraagt en als ik me bij de deur nog even naar hem omdraai, zegt-ie: 'Sorry nog voor daarnet, Trudy!'