2017 08 24jong oud beertje waterverf211x211

Zomer 2017
Jong en oud 

2017 08 24 jong oud beertjeDe stapel strijkgoed ligt klaar op de plank, de nieuwe was zit in de trommel en ik zet de vaatwasser aan.
Tijd voor koffie.
En dan komt Jelle, zes jaar oud, de keuken in gelopen: 'Ik wil met jou dammen!' Onder zijn arm heeft hij een soort vloerkleedje geklemd en hij draagt een zakje met levensgrote damstenen.
Oké, we gaan gezellig dammen. Het kleedje wordt op de vloer uitgespreid en daar gaan we.

Hij wint van mij; daar heeft hij veel lol in. En ik ook.
Na twee nederlagen vraag ik of hij ook 'kat-en-muis' op het dambord kan spelen. Dat spel kent hij niet, maar als ik het heb uitgelegd en voorgedaan, heeft hij de smaak te pakken!
En dat zal ik in de diensten daarna nog wel merken. 

Tijdens een van die spelletjes vertelt Jelle dat zijn oma bijna jarig is. En dan gaan ze lekker weer patat eten.
'En mijn oma wordt ook bijna dood', zegt hij heel wijs, 'want ze is heel erg ziek, ze kan bijna niks meer. Alleen maar liggen...'
Zijn handjes maken er zo'n 'begrijp-je-wel?'-gebaar bij.

De verjaardag van oma werd gevierd; haar kamer was één bloemenzee. En dat wilde ze ook graag, want aan cadeautjes had ze toch niets meer.
En inderdaad, niet lang na haar verjaardag is ze overleden, op een zondag.

Alle kinderen en kleinkinderen waren er. Terwijl de mannen van de familie hun moeder boven ophaalden en de dochter en schoondochters in de kamer aan tafel zaten te overleggen, waren de kleinkinderen aan de bar in de keuken druk aan het kleuren.
Oma in bed, oma met bloemen in de tuin, oma op een ster, en 'liefe oma' in het handschrift van Jelle die net kon schrijven.
De stiften vlogen over het papier en ook over het keukenblad. Rode konen en witte knokkeltjes. Het resultaat was prachtig.

Toen oma in haar kist was gelegd, kwam het hele gezin om de kist staan. Ieder met z'n eigen gedachten. Een mooi moment van stilte.
Toen vroeg de uitvaartondernemer of de kleinkinderen hun tekening aan oma wilden meegeven: 'Dan plakken we de tekeningen op de deksel van de kist en dan kan oma er ál-tijd naar kijken.'
De kinderen vonden het goed en samen plakten ze tekeningen aan de deksel vast. Maar Jelle niet.
Hij bleef staan met z'n tekening op z'n borst geklemd.
'Nee hoor, ik wil m'n tekening houden, want oma kán helemaal niet meer kijken!'
Overtuigd van zijn gelijk liep hij later, met de tekening stevig tegen zich aan, achter de kist aan mee naar buiten.

© Trudy ten Have

 

mozaiek215x215homespiegel215x215verliesbomen215x215begeleidingbruggetje215x215blogtrudy215x215trudy

 

 

Ga naar boven